ΤΟ ΑΣΜΑ...

Η ποιότητα σε αυτό το βλογ έχει τον ατελείωτο όπως θα έχετε καταλάβει, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο σας παρουσιάζω ένα λατρεμένο μου κομμάτι, από τον Ζώρζ Πιλαλί, με τον πολύ εύστοχο τίτλο "Η Μπετονιέρα".

Ένα κομμάτι που κρύβει μέσα του τον πόνο της εργατιάς, της σκαλωσιάς, μα και των διαπροσωπικών σχέσεων, γιατί ωραία τα τραγούδια δεν λέω, αλλά πρέπει να θίξουμε και τα προβλήματα που καίνε την σημερινή κοινωνία!

Επίσης το άσμα αυτό μου αφιερώθηκε από τον mitsopd στα γενέθλια μου διότι ξέρει πόσο το λατρεύω.

Θα σας παραθέσω και τους στίχους για να καταλάβετε πόσο πόνο και δράμα κρύβει αυτό το αριστούργημα:

-Δεν την αντέχω αυτή τη ζωή, θα φύγω μακριά σου παλιό-μπετατζή.
-Την μπετονιέρα μην κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας.

 Αν θες να φύγεις φύγε
 και μην ξαναγυρίσεις
 του μπετατζή την πόρτα
 όμως κάποτε θα χτυπήσεις..

 Τα πάντα σου΄χα δώσει
 και τ' όνομα μου ακόμα
 μα συ γλυκιά μου αγάπη
 τα κύλησες στο χώμα.

 Τη ζωή μου θα την ξαναφτιάξω
 εγώ μ' ένα αίσθημα ειλικρινό.

 Από χώμα κι από λάσπη
 μας έπλασε ο θεός οικοδόμος,
 οικοδόμος ήτανε κι αυτός.

 Χρυσάφια,ιστορίες,
 μεγάλες ευκαιρίες
 ήθελες για να ζήσεις
 σαν τις τρελές κυρίες.

 Τράβα λοιπόν το δρόμο
 που θέλεις να χαράξεις
 και μη γυρίζεις πίσω
 ποτέ σου να κοιτάξεις.

 Τη ζωή μου θα τη ξαναφτιάξω
 εγώ μ΄ένα αίσθημα πιο δυνατό.

 Από χώμα κι από λάσπη
 μας έπλασε ο θεός οικοδόμος,
 οικοδόμος ήτανε κι αυτός...