ΑΠΟΡΙΑ...

Κατά γενική ομολογία είμαι ένας άνθρωπος με προβληματισμούς και ανησυχίες. Διάφορα ανεξήγητα ταλανίζουν το ωραίο μου μυαλό.
Περπατούσα αμέριμνη εις τους δρόμους του Ναυπλίου και συναντώ ένα ζωύφιο που μου προκαλεί αηδία.
Μια κατσαρίδα καταμελάχρινη, κατράμι, πίσσα. Δεν την σκότωσα εννοείται, όχι γιατί την λυπήθηκα, χεσμένη την είχα, αλλά επειδή παθαίνω αμόκ με το που βλέπω κατσαριδόνι. Με έναν επιδέξιο ελιγμό την προσπέρασα, και πήγα στο μπαράκι να πιω τα κοκτέιλς μου, καθότι είμαι και πολύ εξωτικιά.
Μια άλλη μέρα ξαναπερπατούσα αμέριμνη εις τους δρόμους του ειδυλλιακού Άργους, πηγαίνοντας στην μελιστάλαχτη - κατέ, όπου ξανασυναντώ άλλο ένα σιχαμερό κατσαριδόνι, το οποίο όμως ήταν καστανοκόκκινο προς το ακαζού με φτερά.
Έκανα ένα ακροβατικό αλά νίντζα και την προσπέρασα. Έφτασα στον προορισμό μου, δηλαδή στο σπίτι της μελιστάλαχτης, και αμέσως της εξέφρασα τον προβληματισμό μου.
Γιατί τα κατσαριδόνια του Ναυπλίου είναι τα σωστά κατσαριδόνια, τα μαύρα, αυτά που έχει φώτο το ΤΕΖΑ απέξω και τα δικά μας είναι καστανοκόκκινα και πετάνε;;;
Σκέφτηκε λίγο και δεν είχε απάντηση, ρωτάω τον κύριο Μήτσο, δεν είχε απάντηση. Ρωτάω τον Σήφη, ούτε καν με κοίταξε....
Όποιος γνωρίζει το οτιδήποτε θα ήθελα να μου απαντήσει, διότι δεν μπορώ άλλο αυτό το βάρος του συγκεκριμένου προβληματισμού.

Καλό τριήμερο, και φιλιά.