ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ!!!

Η Λίτσα Πατέρα, η Βιργινία Λεούση, η Βίκυ Παγιατάκη το τελευταίο χρονικό διάστημα τα έλεγαν,έχει εκλείψεις, τα πράγματα είναι περίεργα.

Τα πράγματα και οι καταστάσεις γύρω μου το τελευταίο διάστημα είναι απλά ανεκδιήγητα!

Από μικρή, που λέτε, εδώ σε αυτό το χωριουδάκι που λέγεται Άργος, οι βλάχοι γονείς μου με έμαθαν να είμαι ευγενική, με την κανονική σημασία της λέξης, όχι όπως την έχει η κάθε κακομοίρα στο μυαλό της. Με έστειλαν να σπουδάσω σαν σωστό βλαχάκι στην πρωτεύουσα. Μου έδωσαν κάποιες αρχές τέλος πάντων.

Να μην πέφτω στο επίπεδο του κάθε κατατρεγμένου, κομπλεξικού.

Να δίνω τόπο στην οργή, όπως λέμε εμείς οι βλάχοι.

Όμως είπα να κάνω ένα πείραμα, να μην ακολουθήσω κατά γράμμα τις αρχές των επαρχιωτών, βλάχων γονιών μου και να το ρίξω το επίπεδο.

Ο ψυχολόγος μου όμως μου είπε - γιατί εγώ δεν έχω πρόβλημα να το πω ότι συμβουλεύομαι ψυχολόγο, άλλοι είναι για δέσιμο και το παίζουν φυσιολογικοί... -  να εξωτερικεύω αυτά που νιώθω γιατί αν τα κρατάω μέσα μου θα καταντήσω βλαμμένη και χαζή.

Επίσης μου είπε ότι όταν ένας άνθρωπος προκαλεί με τα λεγόμενα του αυτό που επιζητά σαν τρελός είναι να του δωθεί σημασία, διότι ζει μέσα στην μιζέρια και θέλει να απεγκλωβιστεί από αυτή. 

Υπάρχουν άνθρωποι που τις τελευταίες εβδομάδες παίζουν με τις αντοχές μου.

Καλό είναι ο καθένας να κοιτάξει την καμπούρα του, να έχει αυτογνωσία. Να ξέρει τι του γίνεται.

Να μην ανοίγει το στόμα του και να μην ξέρει τι λέει, γιατί αυτοί που σε ξέρουν θα σου δώσουν άφεση μία, θα σου δώσουν άφεση δύο αλλά στο τέλος θα τον πάρεις τον πούλο. Αν και νομίζω πως αυτό είναι το ζητούμενο, ο πούλος. Και όλα για αυτό γίνονται.

Ο ψυχολόγος μου επίσης μου λέει, ότι όταν δεν αντέχεις τα άντερα σου, όταν δεν αντέχεις τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι λογικό να μην αντέχεις τίποτα γύρω σου.

Όλοι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ούτε για λύπηση, ούτε για τίποτα. 

Είναι άξιοι της μοίρας τους, να ζουν μέσα στην μιζέρια, την κακομοιριά, την γκρίνια και την μοναξιά τους. Και αν ένιωθαν καλά μέσα από την μοναξιά τους και την κακομοιριά τους, εγώ θα πήγαινα πάσο, αλλά δεν νιώθουν καλά ούτε και έτσι.

Οπότε άι σιχτίρ, γιατί πολλά μας τα είπατε όλες οι κακομοίρες.

Και πολύ γουστάρω που δεν κρατάω επίπεδο, και αν προκληθώ και άλλο θα το ρίξω ακόμα περισσότερο, γιατί είμαι η λεκάνα και είμαι καλά!

ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα, δεν είναι καθόλου τυχαία.