Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

...



"Τραγωδία είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που νομίζεις ότι είσαι και σε αυτό που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου υπενθυμίσει το παρελθόν σου ότι υπήρξες...."

 Νίκος Ζαχαριάδης στην Athens Voice...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΣΥΝΕΔΡΙΑ Νο2....ΓΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑ Nο3...


Πέρασαν οι μέρες και η δεύτερη συνεδρία έφτασε. Εδώ να διευκρινίσω πως δεν είναι ακριβώς ρέικι αυτό που κάνουμε, αλλά δημιουργικός οραματισμός - διαλογισμός.
Ήμασταν όλοι άνετα ντυμένοι, εκτός από μια τύπισσα η οποία ήρθε με ένα καυτό μίνι...
Πήραμε τις κλασικές χορταστικές ανάσες, εισπνεύσαμε γαλήνη και εκπνεύσαμε ευγνωμοσύνη, και άρχισε να μας τυλίγει ένα συννεφάκι από κάτω προς τα πάνω, μέχρι που μπήκαμε όλοι μέσα στο σύννεφο...(μια ασφυξιούλα μου ήρθε αλλά δεν το έκανα θέμα).
Κατόπιν μας έκανε ένα σχεδιάγραμμα και μας είπε πως εκτός του σώματος μας του υλικού, υπάρχουν και κανά δυο τρία άλλα, το συναισθηματικό και το λογικό νομίζω.... άρα με όλα αυτά τα σώματα θα ζυγίζω μισό τόνο σκέφτηκα...αλλά δεν το είπα!!!
Μετά κάναμε την βόλτα μας στα λιβάδια, αλλά ήταν πιο σύνθετο αυτή την φορά γιατί στον θόλο βάλαμε όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ύστερα έπρεπε να βγούμε από τον θόλο,να τους αφήσουμε τους υπόλοιπους μέσα και να πάμε να βρούμε τον σοφό μας.
Τον είδα τον σοφό μου, δεν είπαμε κάτι - μην νομίζετε πως δεν μιλιόμαστε με τον σοφό μου, απλά δεν είχαμε κάτι να πούμε εκείνη την ώρα, γιατί πριν πάω για ρέικι είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο - και μου έδωσε για δώρο την κρέμα σώματος του αρώματος μου.
Όταν τελειώσαμε και αυτό τον οραματισμό με είχε πιάσει πονοκέφαλος και του το είπα του γιουσούι. Η απάντηση του ήταν πως το λογικό με το φανταστικό κομμάτι του εγκεφάλου μου είχαν έρθει σε σύγκρουση και δεν είχα γειωθεί ακόμη, δηλαδή ήμουν αγείωτη!
Επίσης θα μπορούσα αν συνέχιζε ο πόνος να βάλω μια φωτεινή γάζα στο κεφάλι μου και θα μου περνούσε στο πίτσι φιτίλι......
Θα σας πω και κάποια τιπς για να έχετε και να πορεύεστε:
1. Χτυπάμε παλαμάκια στις γωνίες του σπιτιού μας για να φύγει η κακή ενέργεια.
2. Έχουμε αναμμένο πάντα ένα λευκό κερί - όχι από τα τζάμπο γιατί μυρίζουν περίεργα, από τα ΙΚΕΑ είναι ότι πρέπει -  για να έχουμε σαν κέντρο μας το φως του χώρου μας.
3. Όπου πονάμε θα βάζουμε λευκή φωτεινή γάζα και ο πόνος θα φύγει.

Το αποτέλεσμα είναι ότι για την επόμενη εβδομάδα εγώ ήμουν εντελώς αγείωτη και γειώθηκα χτες. Στην τρίτη συνεδρία δεν πήγα γιατί δεν είχα γειωθεί και αν πήγαινα θα γειωνόμουν σε 5-6 χρόνια νομίζω....

Τα νεότερα από την τέταρτη συνεδρία την επόμενη εβδομάδα!
Καλό σαββατοκύριακο και μην ξεχνάτε... χτυπάμε παλαμάκια στις γωνίες!!!!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΑΣΜΑ...


Η ποιότητα σε αυτό το βλογ έχει τον ατελείωτο όπως θα έχετε καταλάβει, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο σας παρουσιάζω ένα λατρεμένο μου κομμάτι, από τον Ζώρζ Πιλαλί, με τον πολύ εύστοχο τίτλο "Η Μπετονιέρα".
Ένα κομμάτι που κρύβει μέσα του τον πόνο της εργατιάς, της σκαλωσιάς, μα και των διαπροσωπικών σχέσεων, γιατί ωραία τα τραγούδια δεν λέω, αλλά πρέπει να θίξουμε και τα προβλήματα που καίνε την σημερινή κοινωνία!
Επίσης το άσμα αυτό μου αφιερώθηκε από τον mitsopd στα γενέθλια μου διότι ξέρει πόσο το λατρεύω.
Θα σας παραθέσω και τους στίχους για να καταλάβετε πόσο πόνο και δράμα κρύβει αυτό το αριστούργημα:


-Δεν την αντέχω αυτή τη ζωή, θα φύγω μακριά σου παλιό-μπετατζή.
-Την μπετονιέρα μην κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας.

 Αν θες να φύγεις φύγε
 και μην ξαναγυρίσεις
 του μπετατζή την πόρτα
 όμως κάποτε θα χτυπήσεις..

 Τα πάντα σου΄χα δώσει
 και τ' όνομα μου ακόμα
 μα συ γλυκιά μου αγάπη
 τα κύλησες στο χώμα.

 Τη ζωή μου θα την ξαναφτιάξω
 εγώ μ' ένα αίσθημα ειλικρινό.

 Από χώμα κι από λάσπη
 μας έπλασε ο θεός οικοδόμος,
 οικοδόμος ήτανε κι αυτός.

 Χρυσάφια,ιστορίες,
 μεγάλες ευκαιρίες
 ήθελες για να ζήσεις
 σαν τις τρελές κυρίες.

 Τράβα λοιπόν το δρόμο
 που θέλεις να χαράξεις
 και μη γυρίζεις πίσω
 ποτέ σου να κοιτάξεις.

 Τη ζωή μου θα τη ξαναφτιάξω
 εγώ μ΄ένα αίσθημα πιο δυνατό.

 Από χώμα κι από λάσπη
 μας έπλασε ο θεός οικοδόμος,
 οικοδόμος ήτανε κι αυτός...

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ...


Πολλά τα γενέθλια αυτήν την εβδομάδα, προχθές είχε γενέθλια το βλογ και σήμερα έχει η κάτοχος του.
Τα κλείνουμε τα 32  και πάμε βουρ για τα 33...
Η τούρτα είναι λιτή και τριώροφη,θα φτάσει για όλους μας!
Θα ακολουθήσει ξανά μανά δεξιώση!
Σας φιλώ.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

ΓΕΝΕΘΛΙΑ...


Είναι γεγονός, έχουμε γενέθλια, κλείνουμε ένα χρόνο, χρόνια μας πολλά,να τα εκατοστήσουμε, πάντα τέτοια και στων κορτσώνε μας....
Ήταν ένα φθινοπωρινό δειλινό που η στάζει το στόμα της μέλι, ζάχαρη ,πετιμέζι κλπ με μύησε στα άδυτα του μπλόγκινγκ, και έτσι αποφάσισα να φτιάξω και εγώ ένα μπλογκ. Παραμέρισα την ντροπή μου, γιατί είμαι και χαμηλοβλεπούσα -μην το ξεχνάμε αυτό- και δίνοντας το όνομα μου σε αυτό τον χώρο, ξεκίνησα.
Είναι ένα μπλογκ όπως θα έχετε καταλάβει ποικίλης ύλης, ποιοτικό, κουλτουριάρικο, με την λογοτεχνία του, με την ποίηση του και πάνω από όλα έντεχνο, διότι έχουν παρελάσει ουκ ολίγα άσματα γεμάτα κουλτούρα!
Ο χρόνος που πέρασε ήταν περίεργος για μένα από πολλές απόψεις, και το ότι είχα να ασχολούμαι με κάτι με βοήθησε κάπως θα έλεγα, επίσης ήταν η αφορμή να γνωρίσω και τον αρραβωνιάρη μου.
Σας ευχαριστώ όλους που έχουμε κάνει καλό παρεάκι και γελάμε, πέρα από κομπλεξισμούς και οτιδήποτε παράταιρο.
Μα πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω την Αθηνά μου, για όλα.......

υγ: τσιμπήστε κομμάτι από την τούρτα παραπάνω, η σαμπάνια θα ρέει άφθονη



 και θα ακολουθήσει δεξίωση.......

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

ΣΥΝΕΔΡΙΑ Νο1... ΠΙΤΣΙΚΑΡΙΣΜΕΝΑ ΤΣΑΚΡΑ


Αποφάσισα να πάω σε μια θεατρική ομάδα διότι είμαι πολύ καλλιτεχνική φύση. Στα πλαίσια λοιπόν της παράστασης που θα ανεβάσουμε θα γίνουν διάφορες δραστηριότητες για να μας προετοιμάσουν καταλλήλως. Μια από αυτές τις δραστηριότητες είναι το ρέικι. Το πρώτο αντάμωμα έγινε και απομένουν άλλα 3. Μέχρι να τελειώσουν τα αναταμώματα θα σας κρατώ ενήμερους για την πορεία μου σε αυτή την καινούργια εμπειρία. Λοιπόν, ξεκινάμε:

Την Τετάρτη που μας πέρασε λοιπόν το ραντεβού ήταν στις 9, χαλαρές μελωδίες είχαν κατακλύσει τον χώρο του ανταμώματος, το ντύσιμο ήταν ανάλογο της περίστασης, φόρμες και τα σχετικά. Ο γιουσούι άναψε κάτι κεριά, κάναμε ένα κύκλο και ξεκινήσαμε να παίρνουμε χορταστικές ανάσες, να εισπνέουμε γαλήνη και να εκπνέουμε ευγνωμοσύνη... και τώρα αρχίζει το καλό.....
Κλείνουμε μάτια και αρχίζει ο διαλογισμός -οραματισμός- δεν ξέρω πως το λένε. Είμαστε σε ένα λιβάδι:


και μας βλέπουμε όπως θέλουμε, εγώ με είδα με αυτό το φόρεμα:


και αρχίζει το περπάτημα, περπατάμε περπατάμε περπατάμε και φτάνουμε σε ένα ξέφωτο:


βλέπουμε μια αμυγδαλιά που από κάτω υπήρχαν πέτρες:


καθόμαστε πάνω σε μια πέτρα και ξαφνικά μας περιβάλλει ένας θόλος - ασπίδα, να τον φανταστούμε όπως θέλουμε, σαν ένα μπολ παραδείγματος χάριν, επίσης να έχει χρώμα γκρι-θαλασσί....
Άνοιξα τα μάτια να δω τι συμβαίνει γύρω μου... οι υπόλοιποι απολάμβαναν την ηρεμία και την στιγμή... εμένα στο μυαλό μου ήρθε αυτό:


Παρακολουθήστε το βίντεο από το 11:20 εώς το 13:26..... για να αντιληφθείτε την σοβαρότητα της κατάστασης μου..... διότι κατάλαβα πως τα τσάκρα μου έχουν πιτσικάρει εντελώς.....
Θα επανέλθω με το δεύτερο αντάμωμα - συνεδρία!!!!

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

ΦΕΥΓΩ....


Πάρτε κομπιουτεράκια και αρχίστε τους υπολογισμούς, εγώ τους έχω κάνει ήδη και ετοιμάζω μια μικρή και διακριτική βαλίτσα διότι την κάνω και πηγαίνω στον Άρη - όχι τον Βελουχιώτη- τον πλανήτη.
Πάσχω από νευρική ανορεξία σύμφωνα με τα παραπάνω και η παραμονή μου στην γη ελοχεύει κινδύνους.
Θα πάω με πύραυλο μεγάλης χωρητικότητας, οπότε όσοι ενδιαφέρεστε να με ενημερώσετε να το κάνουμε σαν εκδρομή.....

Πηγαίνω να ετοιμαστώ....

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ....


Η απόφαση βγήκε.....στις 21 Σεπτεμβρίου φεύγουμε για Κρήτη να πάμε να δούμε το αδέρφι που ορκιζόταν.... Συνοδοιπόρος μου και συνταξιδιώτης ήταν ο φίλος μας ο Δημήτρης ή χαϊδευτικά Μήτσος...
Ξεκινήσαμε από το εξωτικό Άργος το απομεσήμερο της Παρασκευής με το ΚΤΕΛ.... Όπως κάθε οδηγός ΚΤΕΛ που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο δικός μας είχε τα νεύρα του γιατί μέσα στο μάτζικ μπας είχε ορθίους.... ναι καλά βλέπετε όχι όρθιους, ορθίους είχε.... έτσι έλεγε.... 
Φτάσαμε στη πρωτεύουσα στο πίτσι φιτίλι.... και πήραμε το δρόμο για το λιμάνι.
Μπήκαμε εις το πλοίο όπως βλέπετε και στην παραπάνω φώτο, κάναμε αρκετές τσάρκες διότι ο Μήτσος ήθελε να δει τα κατατόπια, να νιώσει οικεία με τον χώρο, για να μπορέσει να κοιμηθεί μετέπειτα!!!
Και αφού έχουμε πιάσει την τριάδα των καθισμάτων μας, μια τριάδα εγώ και μια ο Μήτσος.....


βγαίνουμε να κάνουμε ένα τσιγάρο, και μπαίνοντας στην αίθουσα με τα καθίσματα, βλέπω έναν τύπο να την έχει αράξει στο ένα από τα τρία ....προσπάθησα να σταθώ στο ύψος μου και να μην παρεκτραπώ.... ώσπου σκάει μύτη η γυναίκα του τύπου και η κόρη του, με ύφος 3000 καρδιναλίων λες και ταξίδευαν στην VIP θέση της British Airways... Αρχίζουν να φωνάζουν που δεν έχουν θέση, τέλος πάντων ξεκουμπίζονται η μία από δω και η άλλη από εκεί... Εγώ η απίστευτη μουλάρα εντωμεταξύ...ούτε που πήρα την τσάντα μου από το διπλανό κενό κάθισμα...
Η κόρη κάθισε κοντά μου σχετικά, έρχονται δυο τύποι κάθονται δίπλα της και αρχίζουν την πάρλααααα..... είχε πάει 12 μίση και ακόμα δεν το είχαν βουλώσει... Να ρίξουν γκόμενα ήθελαν εκείνο το βράδυ οι τύποι και την πληρώσαμε εμείς....
Σηκώνομαι και βγαίνω στο εξωτερικό μπαρ.... βρίσκω ένα τραπέζι κενό, κάθομαι.... Γυρίζω το βλέμμα.... Παντού άντρες, προσωπικό του πλοίου, άλλη μια τελειωμένη και εγώ.... και η μουσική υπόκρουση ήταν αυτή που με έκανε να τα ξεχάσω όλα και να καθίσω εκεί σχεδόν σε όλο το ταξίδι... Βασίλης Καρράς, Μακρόπουλος, Τερλέγκας κλπ.....
Και επιτέλους έδωσε ο θεός και φτάσαμε.....


Πήραμε το νοικιασμένο μας αυτοκίνητο, το οποίο μας το άφησε και μισοτιμής η γριούλα που ήταν υπεύθυνη διότι της γυάλισε ο Μήτσος, και ξεκινήσαμε για την Σητεία, ακολουθώντας πιστά την σαφή οδηγία του αδερφού μου, που στην ερώτηση μας πως θα έρθουμε Σητεία, μας απάντησε, μόλις βγείτε από το λιμάνι να στρίψετε αριστερά!!!
Μετά από αυτή την απίστευτη καθοδήγηση, και αφού περάσαμε λόγγους και βουνά, φτάσαμε και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο το οποίο βρισκόταν στην:


και είχε και ωραία θέα:


Κατόπιν συναντηθήκαμε με το αδέρφι και είπαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ, έτσι για το τσιγάρο που λέμε:


Ήπιαμε και ρακούλες:



και μετά είπαμε να πάμε να φάμε και ένα λιτό επιδόρπιο, έτσι για να φύγει η λαδίλα του γεύματος:


Δεν θα σας κουράσω άλλο....οι μέρες πέρασαν νερό ως συνήθως... και ήρθε η ώρα της επιστροφής...


Κάθε φορά που φεύγω από την Κρήτη πάντα λέω μέσα μου: "άντε και καλή αντάμωση".....

Καλή αντάμωση λοιπόν στην Κρήτη.....

υγ: όπως είδατε αυτό δεν είναι ανάρτηση είναι φωτορομάντζο, με τόσες φώτο....


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

........



"Μια εξίσωση από κολοκύθια που βράζουν, χωρίς κανένα προορισμό είναι η ζωή...."
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ