ΤΟ ΓΙΑΝΟΙΚΙ...

Δεκαπέντε χρόνια πριν ήταν θαρρώ - ξεκίνησα πολύ ποιητικά όπως καταλάβατε - και φοιτούσα εις την δευτέραν λυκείου. Είναι μεσημέρι και έχουμε πάει στο σπίτι μιας φίλης, να περάσει λίγο η ώρα μέχρι να πάμε φροντιστήριο...

Είμαστε σε κατάσταση φθοράς, διότι ο εγκέφαλος μας έχει συλλέξει άπειρες πληροφορίες όλη μέρα στο σχολείο. Η καθεμιά έχει ξαπλώσει σε καναπέδες-πολυθρόνες και κοιτάζει το άπειρο... Στο κασετόφωνο παίζουν Κατσιμιχαίοι. και συγκεκριμένα το τραγούδι που έχω βάλει πιο πάνω...

Ακούμε χαλαρά το κομμάτι... "συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα και εγώωωωωωωω δεν έεεεχω για νοίιιιιικι...."

Ακολουθεί ο κάτωθι διάλογος, ο οποίος βασίζεται σε αληθινά γεγονότα:

Φίλη: Ρε συ τι είναι το γιανοίκι;

Χριστίνα: Το ποιο?

Φίλη: Το γιανοίκι...Λέει το τραγούδι δεν έχω γιανοίκι...

Χριστίνα: Τι δεν καταλαβαίνεις ακριβώς από το γιανοίκι;

Φίλη: Ρε θα με τρελάνετε τελείως ξέρετε εσείς τι είναι το γιανοίκι;

Χριστίνα: Όπως είσαι βάλε ένα κενό ανάμεσα στο για και στο νοίκι και θα την βρεις την άκρη!!!

Η φίλη μου νόμιζε ότι το για νοίκι ήταν μια λέξη δηλαδή γιανοίκι... Το γιανοίκι, ουσιαστικό ας πούμε, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο!!!

Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι πάντα γελάω, όπου και αν είμαι.... γιατί άραγε;